Derde week

Goedemorgen, 

Deze week schrijf ik mijn blog vanuit Mombassa, een grote toeristische stad. Zodra we Mombassa inreden kom je een hele andere wereld. Je ziet een groot verschil tussen arm en rijk. Mensen zijn hier of heel rijk of heel arm er zit niet echt iets tussen in. 

We verblijven in een hostel waar zich een andere project van Doinggoood bevind. Hier loopt een ander meisje genaamd Sterre stage. Ze begeleid dove en verstandelijk beperkte kinderen in het maken van verschillende producten als tassen en jurken en bij de administratie die hierbij komt kijken. 

Het was een heftige week in het ziekenhuis. Ik stond deze week op de afdeling MCH dit staat voor Mother Health Care. Hier worden baby's gevaccineerd , zwangere vrouwen gecontroleerd, peuters gewogen en ze geven hier voorlichting over voorbehoedmiddelen. 

Deze afdeling is open tot ongeveer 12 uur/ half 1. Ik vond dat er te weinig uitdaging voor mij was en ben hier alleen de eerste dag de gehele ochtend gebleven. De rest van de dagen ben ik meer uitdaging gaan zoeken op Theater, Casualty en op de Wards.  Vooral in de eerste week heb ik veel Keniaanse vrienden gemaakt die studenten zijn in het ziekenhuis. Als ik een rondje ga lopen in het ziekenhuis kom er altijd wel een aantal tegen die ondertussen weten wat ik interessant vind en mij dit ook graag willen laten zien. 

Zo liet een jongen mij zien hoe ze de meeste grote wonden hier verzorgen, dressing noemen ze het hier. Ook wilde hij me graag het mortuarium laten zien en welke onderzoeken ze uitvoeren op de lichamen die hier liggen, dit heb ik toch nog maar even overgeslagen. Maar het lijkt me wel interessant om dit in de komende weken nog te bezoeken. 

Op Woensdag liep ik in de ochtend langs Kim die op de Casualty stond. Er was hier net een man binnengekomen die een ongeluk had gehad met zijn motor. Hij zag er slecht uit en het bloed liep nog steeds langs de aangelegde spalken naar beneden. 

De man werd meegenomen voor röntgenfoto's die we hierna mee mochten beoordelen :). Zijn voet aan de linkerkant was verbrijzelt, zijn been gebroken, zijn sleutelbeen was gebroken, zijn gezicht en been lagen open en bij zijn pols had hij een open botbreuk. Op de OK bleek dat ook zijn teen eraf lag. Hij heeft in totaal 7 uur moeten wachten  voor hij een operatie kreeg en in deze tussentijd heeft hij alleen een NSAID gekregen. Het is lastig om te zien hoe ze hier met zulke spoedgevallen omgaan. Maar dit is hun manier van werken en dit is iets waar je je op dat moment bij neer moet leggen.  

Op vrijdag stond ik de gehele dag op de MCH. Ze gingen met een aantal studenten en 2 verpleegkundige met de ambulance naar een afgelegen dorpje omdat deze mensen zelf niet in staat zijn om naar het ziekenhuis te komen omdat dit simpelweg te ver is voor hen. 

Je moet in het ziekenhuis veel initiatief tonen en alles vragen onder het motto nee heb je en ja kun je krijgen. Dus vroeg ik of ik met ze mee mocht. 

Na een rit van ongeveer 3 kwartier met de ambulance kwamen we aan bij een 'school'. Ze hadden hier letterlijk niks. Dit kwam echt binnen en het was moeilijk om dit van zo dichtbij te zien. 

Er kwamen deze middag ongeveer 20 moeders met kinderen naar het schooltje voor voorlichting over het geven van borstvoeding, het laten vaccineren (dit wordt hier vergoed door de regering, even als condoom, prikpil, Implanon ect.) van hun kinderen en het laten wegen en meten van de kinderen. Onder deze moeders waren er twee van 12/13 jaar aanwezig. Kinderen met een baby die er alleen voor stonden. 

We gaan dit weekend even bijkomen van onze week aan het zwembad en gaan maandag weer terug naar 'ons' vertrouwde dorpje.